Χαίρομαι, αλλά δεν πανηγυρίζω

Κατανοώ ότι σε ένα ντέρμπι (εν συγκρίσει με οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι) η πίεση είναι μεγαλύτερη, ο σφυγμός, η αγωνία, το άγχος, η αδρεναλίνη "χτυπούν" κόκκινο (ουπς!) και η νίκη δίνει διέξοδο σε όλα αυτά, όμως ας μου επιτραπεί να αιτιολογήσω τον τίτλο της ανάρτησης.

Νίκες (με... μισό - μηδέν) πανηγυρίζω όταν ο αντίπαλός μου είναι καλύτερη ομάδα και ο συντελεστής δυσκολίας πολύ υψηλός. Δηλαδή κάποιος Ευρωπαϊκός αντίπαλος. Όπως πχ. η νίκη επί της Μίλαν ή η παρθενική νίκη στο Champions League επί της Λιλ. (Ενίοτε ακόμη και ισοπαλίες όπως τις δύο με την Ρεάλ Μαδρίτης...)

Για να πανηγυρίσω νίκη σε ντέρμπι του Ελληνικού ποδοσφαίρου θα πρέπει να "συνοδεύεται" με (τουλάχιστον) τρία τέρματα διαφορά. Εξαίρεση αποτελούν αναμετρήσεις που κρίνουν τίτλο (πρωτάθλημα ή κύπελλο)! Εκεί μου αρκεί το μισό - μηδέν.

Συνεπώς χαίρομαι, αλλά δεν πανηγυρίζω την νίκη με 1-0 επί του Ολυμπιακού. Όπως και με κάθε νίκη της ΑΕΚ ανεξαρτήτως αντιπάλου. Στα του αγώνα, δεν σηκώνει πολύ ανάλυση. Το παιχνίδι πήγε στην δύναμη, στο πάθος, στην κλωτσιά (όπως τα περισσότερα ντέρμπι του Ελληνικού πρωταθλήματος). Λιγοστές καλές στιγμές από την ΑΕΚ, ΚΑΜΙΑ (μα ούτε μία!) από τον Ολυμπιακό. Ίσως αποτελεί και ρεκόρ.

Συγχαρητήρια στον Χιμένεθ για το πλάνο του (τόσο η αρχική ενδεκάδα, όσο και οι αλλαγές) γιατί του βγήκε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μπορεί να παραξενευτήκαμε που ξεκίνησαν ο Αντάρεβιτς και ο Μπακασέτας που έμεινε στον πάγκο ο Γιόχανσον και δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου (ούτε ως αλλαγή) ο Βάργκας, αλλά είχαν όλες οι κινήσεις το σκεπτικό τους...