Γλυκόπικρη γεύση

Στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος η ΑΕΚ παρά την ήττα από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Ο ρεαλισμός λέει ότι ο στόχος επιτεύχθηκε συνεπώς το ισοζύγιο είναι θετικό. Παρόλα αυτά η πικρή γεύση, όχι τόσο της ήττας όσο της νοοτροπίας και της απόδοσης, συνυπάρχει με εκείνη της χαράς για την πρόκριση και παραμένει έντονη (αν κι όσο περνά ο χρόνος θα μειώνεται μέχρι την πλήρη εξάλειψή της).

Ένταση είχαμε, πάθος είχαμε, αγωνία μέχρι το φινάλε (ειδικά στο τέλος) είχαμε. Τι δεν είχαμε και δεν είδαμε; Ποδόσφαιρο! Υποθέτω ότι κι για τούτο ο ρεαλισμός έχει την (κλισέ, αλλά ουσιώδη) απάντησή του: "τέτοια ματς τα κερδίζεις, δεν τα παίζεις".

ΥΓ.1 Βράνιες χαλιναγώγησε το πάθος σου. Δεν είναι κακό ότι "σεληνιάζεσαι" στο παιχνίδι, αλλά προσπάθησε να μην "ξεφεύγεις". Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, ειδικά όταν οι παλμοί "χτυπούν κόκκινο", όμως αδικείς τον εαυτό σου και "χαμηλώνεις το ταβάνι σου". Στην τελική ζήτησε από τον Γιόχανσον να σου... δανείσει λίγο "κρύο αίμα". Το έχει σε υπερποσότητα!

ΥΓ.2 MVP ο Αραούχο; Γιατί; Σε καλή βραδιά μεν, αλλά όχι καταλυτικός στην εξέλιξη του αγώνα. Πολυτιμότερος παίκτης ήταν ο Σιμόες, ενώ τον άτυπο τίτλο θα μπορούσε να διεκδικήσει ο Ανέστης αν δεν είχε αποβληθεί.

ΥΓ.3 Το άγχος, ειδικά σε σημαντικά και καθοριστικά, παιχνίδια είναι λογικό να υπάρχει. Η διαχείριση του άγχους είναι επιστήμη. Το πως το μετατρέπεις σε δημιουργία κι όχι σε φόβο που (σχεδόν) σε παραλύει. Χρειάζεται (πολύ) δουλειά η ομάδα στο συγκεκριμένο κομμάτι.

ΥΓ.4 Τα όσα κωμικοτραγικά ακολούθησαν την αναμέτρηση (εντάσεις, δηλώσεις, τσαμπουκάδες κλπ) τα προσπερνώ. Ότι δεν ανήκει στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι μ' αφήνει παντελώς αδιάφορο. Αν και για τους περισσότερους (μάλλον) ισχύει το αντίθετο. Δώσε τους κουτσομπολιά, έριδες, κους-κους και πάρε τους την ψυχή...