Πρόκριση, αλλά όχι καλή εμφάνιση...
«Καλή εμφάνιση, όχι καλό σκορ...» ήταν ο τίτλος του αντίστοιχου άρθρου μετά το πρώτο παιχνίδι και την νίκη της ΑΕΚ επί του ΠΑΟΚ με 1-0. Πλέον ο τίτλος... αντιστράφηκε σε «καλό σκορ (λόγω πρόκρισης), αλλά όχι καλή εμφάνιση» με αφορμή τον επαναληπτικό αγώνα της Τούμπας.
Αυτό έγραφα στην προαναγγελία της αναμέτρησης. Στο πρώτο ερώτημα (αν θέλει η ΑΕΚ) η απάντηση είναι ΝΑΙ, στο δεύτερο ερώτημα (αν μπορεί) η απάντηση είναι ΟΧΙ. Κάπως έτσι αποφάσισε να αγωνισθεί στην Θεσσαλονίκη, περιμένοντας (κυρίως) στο δικό της μισό. Σε ελάχιστες περιπτώσεις πίεσε στα 2/3α του γηπέδου.
Σε ένα τέτοιο στυλ ποδοσφαίρου θες οι επιθετικογενείς σου ποδοσφαιριστές να είναι γρήγοροι και να καλύπτουν ταχύτατα το μισό γήπεδο με ή χωρίς την μπάλα στα πόδια. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η τριπλέτα πίσω από τον Λιβάι (Μαρσιάλ, Περέιρα, Λαμέλα) είναι παντελώς ακατάλληλη να υποστηρίξει αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού.
Η συγκεκριμένη τριάδα είναι ιδανική για να δημιουργήσει (ή να απειλήσει) στα λίγα μέτρα (θυμηθείτε το πρώτο παιχνίδι) και όχι για να καλύπτει τρέχοντας (γιατί αν δεν τρέξεις δεν βγαίνει και η αντεπίθεση) μεγάλους χώρους.
Θυμάμαι την φάση του 73ου λεπτό (με το δοκάρι του Πινέδα), με τον Περέιρα να ξεκινά πίσω από την σέντρα, να ντριπλάρει τον αντίπαλό του, να πλαγιοκοπεί από αριστερά και να πατά περιοχή. Την στιγμή που έβγαλε την σέντρα στον Λιβάι (ο οποίος με την σειρά του έστρωσε στον Ορμπελίν) πέφτει κάτω από την κόπωση και μένει στο χορτάρι μέχρι που ολοκληρώθηκε η φάση.
Μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι στην απόδοση των τριών (πχ ο Περέιρα ήταν πολύ καλός), αλλά στα τεχνικά τους χαρακτηριστικά. Η εν λόγω τριάδα "έβγαλε" εκτός παιχνδιού" τον Λιβάι Γκαρσία, ο οποίος είχε όρεξη και διάθεση, αλλά ήταν αποκομμένος. Θυμηθείτε την προ ημερών δήλωσή του ότι παίζει μεγάλο ρόλο (στην απόδοσή του) ο παίκτης που παίζει πίσω του, αυτό εννοούσε.
Ξεχώρισα τον Μπρινιόλι, την τριάδα των χαφ (Γιόνσον, Πινέδα, Περέιρα, αν και μου έλειψε ο Σιμάνσκι) και τον Μουκουντί. Από τις αλλαγές πήραμε πράγματα. Και από τον Πάολο και τον Οντουμπάτζο (πέραν του "χρυσού" γκολ) και από τον Κοϊτά (παρότι ήταν φανερό ότι του λείπουν παιχνίδια) και (εδώ μάλλον είμαι η... μειοψηφία της μειοψηφίας) από τον Γκατσίνοβιτς.
Για τον Σέρβο θα ήθελα να πω δύο πραγματάκια περισσότερα (κυρίως λόγω των σχολίων που ακολούθησαν το παιχνίδι). Θες να αντικαταστήσεις τον Πινέδα και κοιτάς στον πάγκο. Ποιος είναι ο πλέον κατάλληλος να βγάλει την ένταση, την έκρηξη και τα τρεξίματα του Ορμπελίν στον άξονα;
Η επιλογή του Γκατσίνοβιτς είναι μονόδρομος, ήταν ο μόνος ποδοσφαιριστής με τέτοια χαρακτηριστικά στον πάγκο. (Βέβαια μπήκε λίγα λεπτά νωρίτερα στην θέση του Περέιρα, αλλά ουσιαστικά ως αντιΠινέδα αγωνίσθηκε, με τον Μάνταλο να πηγαίνει στο "δέκα".) Στέκονται όλοι στην μεγάλη χαμένη ευκαιρία του "Γκάτσι" στο φινάλε (και καλά κάνουν). Μπορούν όμως (οι ίδιοι) να μας πουν πόσα γκολ έχει ο Πινέδα φέτος; Είπαμε ο Μιγιάτ απέχει (πολύ) και φέτος από τον παίκτη της σεζόν του νταμπλ, αλλά αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ήταν (υποχρεωτικά) κακός στην Τούμπα.
Σημείo προβληματισμού, το πρόβλημα της ΑΕΚ στο τελευταίο τρίτο (ή και τέταρτο) του γηπέδου το οποίο (εξακολουθεί να) "βγάζει μάτι". Πλησιάζουμε σωστά και ορθολογικά την αντίπαλη περιοχή και μετά... μπλοκάρουμε! Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο όταν παίζει ο αντίπαλος μαζική άμυνα.
Το αντιμετωπίζουμε σε κάθε συνθήκη παιχνιδιού. Πιο χαρακτηριστική στιγμή από την φάση του 70ού λεπτό δεν υπάρχει. Αντεπίθεση πέντε της ΑΕΚ με πέντε του ΠΑΟΚ, φθάνουμε περιοχή και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, αρκεστήκαμε σε πασούλες και ολοκληρώθηκε η αντεπίθεση χωρίς να βγει τελική!
Κάπου διάβασα ότι η πρόκριση κρίθηκε στον πάγκο, στο πιο "βαθύ" ρόστερ της ΑΕΚ. Ναι, έπαιξε και αυτό τον ρόλο του και σκεφτείτε ότι εκτός αποστολής έμειναν (για διαφορετικούς λόγους) και οι Βίντα, Σιμάνσκι, Κάλενς, Ελίασον, Άμραμπατ (οποίος πλέον δεν υπολογίζεται καθόλου, αλλά παραμένει μέλος της ομάδας), Λούμπισιτς.
Ο ΠΑΟΚ ολοκλήρωσε το παιχνίδι με 21 τελικές προσπάθειες (οι 15 στον ενενηντάλεπτο) με τις πέντε στον στόχο, δεν νομίζω ότι έχει δεχθεί περισσότερες η ΑΕΚ επί ημερών Αλμέιδα (τουλάχιστον στις εγχώριες διοργανώσεις, για να μην κάθομαι και ψάχνω τα αρχεία μου). Θυμίζω ότι στην "τεσσάρα" στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" ο Ολυμπιακός είχε μόλις δώδεκα τελικές!
Στον αντίποδα είχαμε εννέα τελικές τελικές στην κανονική διάρκεια του αγώνα (καμία στον στόχο) και δώδεκα στο σύνολο (δύο στον στόχο)! Είχαμε 509 πάσες, 16 σέντρες, τρία κερδισμένα κόρνερ, ενώ κάναμε 21 τάκλιν. Σε ατομικό επίπεδο, τις περισσότερες τελικές προσπάθειες είχε ο... Γκατσίνοβιτς (τρεις), από δύο για Πινέδα και Χατζισαφί.
Μεγαλύτερη συνεισφορά στο passing game είχαν ο Χατζισαφί με 65 πάσες, ο Γιόνσον με 56, ο Μπρινιόλι με 50 και ο Πινέδα με 48. Περισσότερες σέντρες για Μαρσιάλ και Ρότα (από τέσσερις), τρεις είχε ο Λαμέλα. Τα περισσότερα τάκλιν (πέντε) είχε ο Μουκουντί.
Υπό μία έννοια είδαμε το έργο να επαναλαμβάνεται στον φετινό θεσμό του κυπέλλου. Στην προηγούμενη φάση 1-0 στο πρώτο ματς με τον Άρη. Στον επαναληπτικό βρεθήκαμε πίσω στο σκορ, αγχωθήκαμε, αλλά ισοφαρίσαμε σε 1-1 και προκριθήκαμε.
Κόντρα στον ΠΑΟΚ ακριβώς το ίδιο σενάριο, απλά προστέθηκε (ως... αλατοπίπερο) η παράταση. Παραμένουμε αήττητοι στον θεσμό (δύο νίκες - δύο ισοπαλίες) και συνεχίζουμε. Μας περιμένει είτε ο Ολυμπιακός, είτε ο Παναθηναϊκός με φόντο τον τελικό.
«Πάντως τον τρόπο τον έδειξαν ο Βιτόρια και ο Μεντιλίμπαρ, έδωσαν την μπάλα στον ΠΑΟΚ και τον έπαιξαν με τις άμεσες μεταβάσεις - αντεπιθέσεις. Και οι δύο νίκησαν. Η βασική τους (κι ίσως η μόνη) διαφορά ήταν πως ο Ολυμπιακός πίεσε ψηλά και ο Παναθηναϊκός του έδωσε (του ΠΑΟΚ) χώρο μένοντας στο δικό του μισό. Θέλει (και κυρίως μπορεί) η ΑΕΚ να υποστηρίξει ένα τέτοιο στυλ ποδοσφαίρου;»
Αυτό έγραφα στην προαναγγελία της αναμέτρησης. Στο πρώτο ερώτημα (αν θέλει η ΑΕΚ) η απάντηση είναι ΝΑΙ, στο δεύτερο ερώτημα (αν μπορεί) η απάντηση είναι ΟΧΙ. Κάπως έτσι αποφάσισε να αγωνισθεί στην Θεσσαλονίκη, περιμένοντας (κυρίως) στο δικό της μισό. Σε ελάχιστες περιπτώσεις πίεσε στα 2/3α του γηπέδου.
Σε ένα τέτοιο στυλ ποδοσφαίρου θες οι επιθετικογενείς σου ποδοσφαιριστές να είναι γρήγοροι και να καλύπτουν ταχύτατα το μισό γήπεδο με ή χωρίς την μπάλα στα πόδια. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η τριπλέτα πίσω από τον Λιβάι (Μαρσιάλ, Περέιρα, Λαμέλα) είναι παντελώς ακατάλληλη να υποστηρίξει αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού.
Η συγκεκριμένη τριάδα είναι ιδανική για να δημιουργήσει (ή να απειλήσει) στα λίγα μέτρα (θυμηθείτε το πρώτο παιχνίδι) και όχι για να καλύπτει τρέχοντας (γιατί αν δεν τρέξεις δεν βγαίνει και η αντεπίθεση) μεγάλους χώρους.
Θυμάμαι την φάση του 73ου λεπτό (με το δοκάρι του Πινέδα), με τον Περέιρα να ξεκινά πίσω από την σέντρα, να ντριπλάρει τον αντίπαλό του, να πλαγιοκοπεί από αριστερά και να πατά περιοχή. Την στιγμή που έβγαλε την σέντρα στον Λιβάι (ο οποίος με την σειρά του έστρωσε στον Ορμπελίν) πέφτει κάτω από την κόπωση και μένει στο χορτάρι μέχρι που ολοκληρώθηκε η φάση.
Μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι στην απόδοση των τριών (πχ ο Περέιρα ήταν πολύ καλός), αλλά στα τεχνικά τους χαρακτηριστικά. Η εν λόγω τριάδα "έβγαλε" εκτός παιχνδιού" τον Λιβάι Γκαρσία, ο οποίος είχε όρεξη και διάθεση, αλλά ήταν αποκομμένος. Θυμηθείτε την προ ημερών δήλωσή του ότι παίζει μεγάλο ρόλο (στην απόδοσή του) ο παίκτης που παίζει πίσω του, αυτό εννοούσε.
Ξεχώρισα τον Μπρινιόλι, την τριάδα των χαφ (Γιόνσον, Πινέδα, Περέιρα, αν και μου έλειψε ο Σιμάνσκι) και τον Μουκουντί. Από τις αλλαγές πήραμε πράγματα. Και από τον Πάολο και τον Οντουμπάτζο (πέραν του "χρυσού" γκολ) και από τον Κοϊτά (παρότι ήταν φανερό ότι του λείπουν παιχνίδια) και (εδώ μάλλον είμαι η... μειοψηφία της μειοψηφίας) από τον Γκατσίνοβιτς.
Για τον Σέρβο θα ήθελα να πω δύο πραγματάκια περισσότερα (κυρίως λόγω των σχολίων που ακολούθησαν το παιχνίδι). Θες να αντικαταστήσεις τον Πινέδα και κοιτάς στον πάγκο. Ποιος είναι ο πλέον κατάλληλος να βγάλει την ένταση, την έκρηξη και τα τρεξίματα του Ορμπελίν στον άξονα;
Η επιλογή του Γκατσίνοβιτς είναι μονόδρομος, ήταν ο μόνος ποδοσφαιριστής με τέτοια χαρακτηριστικά στον πάγκο. (Βέβαια μπήκε λίγα λεπτά νωρίτερα στην θέση του Περέιρα, αλλά ουσιαστικά ως αντιΠινέδα αγωνίσθηκε, με τον Μάνταλο να πηγαίνει στο "δέκα".) Στέκονται όλοι στην μεγάλη χαμένη ευκαιρία του "Γκάτσι" στο φινάλε (και καλά κάνουν). Μπορούν όμως (οι ίδιοι) να μας πουν πόσα γκολ έχει ο Πινέδα φέτος; Είπαμε ο Μιγιάτ απέχει (πολύ) και φέτος από τον παίκτη της σεζόν του νταμπλ, αλλά αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ήταν (υποχρεωτικά) κακός στην Τούμπα.
Σημείo προβληματισμού, το πρόβλημα της ΑΕΚ στο τελευταίο τρίτο (ή και τέταρτο) του γηπέδου το οποίο (εξακολουθεί να) "βγάζει μάτι". Πλησιάζουμε σωστά και ορθολογικά την αντίπαλη περιοχή και μετά... μπλοκάρουμε! Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο όταν παίζει ο αντίπαλος μαζική άμυνα.
Το αντιμετωπίζουμε σε κάθε συνθήκη παιχνιδιού. Πιο χαρακτηριστική στιγμή από την φάση του 70ού λεπτό δεν υπάρχει. Αντεπίθεση πέντε της ΑΕΚ με πέντε του ΠΑΟΚ, φθάνουμε περιοχή και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, αρκεστήκαμε σε πασούλες και ολοκληρώθηκε η αντεπίθεση χωρίς να βγει τελική!
Κάπου διάβασα ότι η πρόκριση κρίθηκε στον πάγκο, στο πιο "βαθύ" ρόστερ της ΑΕΚ. Ναι, έπαιξε και αυτό τον ρόλο του και σκεφτείτε ότι εκτός αποστολής έμειναν (για διαφορετικούς λόγους) και οι Βίντα, Σιμάνσκι, Κάλενς, Ελίασον, Άμραμπατ (οποίος πλέον δεν υπολογίζεται καθόλου, αλλά παραμένει μέλος της ομάδας), Λούμπισιτς.
Ο ΠΑΟΚ ολοκλήρωσε το παιχνίδι με 21 τελικές προσπάθειες (οι 15 στον ενενηντάλεπτο) με τις πέντε στον στόχο, δεν νομίζω ότι έχει δεχθεί περισσότερες η ΑΕΚ επί ημερών Αλμέιδα (τουλάχιστον στις εγχώριες διοργανώσεις, για να μην κάθομαι και ψάχνω τα αρχεία μου). Θυμίζω ότι στην "τεσσάρα" στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" ο Ολυμπιακός είχε μόλις δώδεκα τελικές!
Στον αντίποδα είχαμε εννέα τελικές τελικές στην κανονική διάρκεια του αγώνα (καμία στον στόχο) και δώδεκα στο σύνολο (δύο στον στόχο)! Είχαμε 509 πάσες, 16 σέντρες, τρία κερδισμένα κόρνερ, ενώ κάναμε 21 τάκλιν. Σε ατομικό επίπεδο, τις περισσότερες τελικές προσπάθειες είχε ο... Γκατσίνοβιτς (τρεις), από δύο για Πινέδα και Χατζισαφί.
Μεγαλύτερη συνεισφορά στο passing game είχαν ο Χατζισαφί με 65 πάσες, ο Γιόνσον με 56, ο Μπρινιόλι με 50 και ο Πινέδα με 48. Περισσότερες σέντρες για Μαρσιάλ και Ρότα (από τέσσερις), τρεις είχε ο Λαμέλα. Τα περισσότερα τάκλιν (πέντε) είχε ο Μουκουντί.
Υπό μία έννοια είδαμε το έργο να επαναλαμβάνεται στον φετινό θεσμό του κυπέλλου. Στην προηγούμενη φάση 1-0 στο πρώτο ματς με τον Άρη. Στον επαναληπτικό βρεθήκαμε πίσω στο σκορ, αγχωθήκαμε, αλλά ισοφαρίσαμε σε 1-1 και προκριθήκαμε.
Κόντρα στον ΠΑΟΚ ακριβώς το ίδιο σενάριο, απλά προστέθηκε (ως... αλατοπίπερο) η παράταση. Παραμένουμε αήττητοι στον θεσμό (δύο νίκες - δύο ισοπαλίες) και συνεχίζουμε. Μας περιμένει είτε ο Ολυμπιακός, είτε ο Παναθηναϊκός με φόντο τον τελικό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου