Η «αφλογιστία» του Frantzdy Pierrot
Στις αρχές της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου ο Έκι Πόνσε (Ezequiel Ponce) πωλήθηκε. Παράλληλα παρελθόν αποτέλεσε ο Tom van Weert (Τομ Φαν Βέερτ), του οποίου το συμβόλαιο ολοκληρώθηκε και δεν ανανεώθηκε. Αν συνυπολογίσουμε και την αποχώρηση του Αραούχο (αν και τα δύο προηγούμενα χρόνια δεν αγωνιζόταν ως σέντερ φορ) η ΑΕΚ έμεινε με μοναδικό επιθετικό τον Λιβάι Γκαρσία (Levi García) και η απόκτηση ενός (τουλάχιστον) σέντερ φορ ήταν επιτακτική (και άμεση) ανάγκη.
Και όμως η ομάδα "το πήγε χαλαρά" (το θέμα). Ο λόγος της καθυστέρησης; Δεν ήταν σίγουροι για το τι τύπου σέντερ φορ ήθελαν (τύπου Λιβάι δηλαδή ή κάποιον με διαφορετικά τεχνικά χαρακτηριστικά); Δεν βρήκαν κάποιον που να τους "έκανε" είτε από αγωνιστικής, είτε από οικονομικής άποψης; Δεν γνωρίζω.
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η ΑΕΚ "μπήκε" στα προκριματικά του Conference League με έναν "καθαρόαιμο" επιθετικό, τον Λιβάι. Ως εναλλακτικές του για την κορυφή της επίθεσης λογιζόταν ο Τσούμπερ ή ακόμη και ο Άμραμπατ. Ο Λιβάι "τράβηξε" το κουπί στα τρία (από τα τέσσερα) πρώτα παιχνίδια με πέντε γκολ, μία ασίστ, κερδισμένο πέναλτι κλπ. Στο τέταρτο -στον επαναληπτικό με την Νόα- δεν αγωνίσθηκε (λόγω τραυματισμού) και η κατάληξη είναι γνωστή.
Τον Σεπτέμβριο (μετά τον Ευρωπαϊκό αποκλεισμό και ενώ το πρωτάθλημα είχε ξεκινήσει) ο "κύβος ερρίφθη" και ο Φράνζι Πιερό (Frantzdy Pierrot) ήταν ο εκλεκτός. Έδειχνε πολύ καλή περίπτωση με βάση το βιογραφικό του και για αυτό που τον ήθελε η ΑΕΚ (αναπληρωματικό του Λιβάι). Λίγες ημέρες αργότερα αποκτήθηκε και ο Μαρσιάλ (Anthony Joran Martial) και ο Πιερό θεωρήθηκε ως τρίτη επιλογή στα σέντερ φορ. Εν τέλει ο Μαρσιάλ μετατοπίσθηκε αριστερά και ο Πιερό επανήλθε ως δεύτερη επιλογή (και -υποχρεωτικά- πρώτη όταν ο Γκαρσία απουσίαζε λόγω τραυματισμού).
Ο Πιερό, με βάση τα τεχνικά και σωματικά του χαρακτηριστικά, είχε (θεωρητικά τουλάχιστον) έναν συγκεκριμένο ρόλο: να έρχεται (κυρίως) από τον πάγκο, όταν το παιχνίδι "στραβώνει" και η ΑΕΚ έχει κλείσει τον (όποιον) αντίπαλό της στην περιοχή κυνηγώντας το γκολ και να συνεισφέρει με τον όγκο του και την άνεσή του στον "αέρα" (στο σκοράρισμα και όχι μόνο), στις "μάχες" εντός περιοχής. Ή γενικότερα όταν η ΑΕΚ δίνει τέτοιου τύπου παιχνίδια όπου ο αντίπαλος κλείνεται στο δικό του τρίτο του γηπέδου.
Είχαμε γράψει και σχετικό κείμενο τότε (υπό τον τίτλο "Μήπως η ΑΕΚ «απενεργοποιεί» τον Levi García;") σχετικά με τον τρόπο παιχνιδιού της ΑΕΚ και ποιος σέντερ φορ δείχνει να ταιριάζει περισσότερο. Τον χειμώνα (όταν είχε ολοκληρωθεί η μεταγραφική περίοδος για τις Ελληνικές ομάδες) ο Λιβάι μετακόμισε στην Ρωσία και ο Πιερό (με δεδομένο ότι ήταν τραυματίας και ο Μαρσιάλ που θα μπορούσε να υπολογίζεται για την θέση) έμεινε η μόνη επιλογή στην κορυφή της επίθεσης.
Και... εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Κι αυτό γιατί έπρεπε η ομάδα να αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού της, τον τρόπο που δημιουργούσε. Άλλη η στόχευση της ομάδας όταν ο φορ θέλει την μπάλα στο χώρο και άλλη όταν ο επιθετικός σου την θέλει στα πόδια. Άλλη όταν ο σέντερ φορ παίζει με πρόσωπο προς την εστία και κινείται (γρήγορα) στον χώρο και άλλη όταν παίζει με πλάτη, δεν τρέχει (γρήγορα) στον χώρο επειδή είναι "βαρύ σκαρί" και χρειάζεται παίκτη δίπλα του για να την "σπάσει".
Ο Ματίας το έψαξε, δοκίμασε πρόσωπα και συστήματα, (δείχνει να) εγκατέλειψε το 4-3-3 (με έναν ανασταλτικό μέσο και δύο "οκταροδέκαρια") για να βρει τρόπο να είναι αποδοτική η ομάδα με τον συγκεκριμένο σέντερ φορ (για την ακρίβεια με τα τεχνικά χαρακτηριστικά του Πιερό).
Ο Αϊτινός φορ δείχνει (πλέον) να εγκλιματίστηκε πλήρως, έγινε (ενεργό) μέρος του παιχνιδιού της ΑΕΚ, αλλά η αποτελεσματικότητά του στο σκοράρισμα δεν είναι η αναμενόμενη. Έξι (6) τέρματα σε 53 τελικές προσπάθειες ο απολογισμός του σε 24 παιχνίδια (1.621 αγωνιστικά λεπτά), όλα σε επίπεδο πρωταθλήματος.
Και όμως η χρονιά του ξεκίνησε εντυπωσιακά με τρία γκολ και δύο ασίστ σε μόλις τέσσερα παιχνίδια με την πρώην ομάδα του, ένα (συν δύο ασίστ) για το πρωτάθλημα (Ligat ha'Al) και δύο στα προκριματικά του Conference League. Ήταν "on fire" (που λένε και στο χωριό μου) δηλαδή όταν ήρθε.
Το ακόμη πιο... οξύμωρο είναι ότι ο Πιερό "μετρά" (με Μακάμπι Χάιφα, ΑΕΚ και την Εθνική του) την φετινή αγωνιστική περίοδο (2024-2025) 16 τέρματα και δύο ασίστ σε 39 παιχνίδια, μόλις έξι γκολ όμως (και χωρίς ασίστ) με την ομάδα που έχει τις περισσότερες εμφανίσεις (τριάντα συμμετοχές με την ΑΕΚ σε πρωτάθλημα και κύπελλο).
Ο Πιερό προέρχεται από τρεις συνεχόμενες σεζόν με διψήφιο αριθμό τερμάτων σε επίπεδο συλλόγων:
➢ 2021-2022: 15 γκολ - 4 ασίστ
➢ 2022-2023: 14 γκολ - 4 ασίστ
➢ 2023-2024: 26 γκολ - 8 ασίστ
Γενικότερα, στην ΑΕΚ μας ήρθε με απολογισμό 43 τερμάτων και 18 ασίστ με την φανέλα της Μακάμπι Χάιφα (σε 106 παιχνίδια), 28 γκολ και έξι ασίστ σε 78 παιχνίδια με την Γκινγκάμπ (Γαλλία) και εννέα τερμάτων συν τέσσερις ασίστ ως ποδοσφαιριστής της Μουσκρόν (Βέλγιο). Δηλαδή σε πρωταθλήματα όχι κατώτερα του Ελληνικού.
Στην ΑΕΚ όμως σκοράρει ανά πέντε παιχνίδια και ανά (σχεδόν) εννέα τελικές προσπάθειες. Άγχος; Γκίνια; Ψυχολογία; Το γιατί, πρέπει να το βρούνε ο ίδιος μαζί με το τεχνικό επιτελείο. Έστω και στο φινάλε της σεζόν. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Πιερό έχει συμβόλαιο με την ΑΕΚ τόσο για την επόμενη όσο και για την μεθεπόμενη αγωνιστική περίοδο (το καλοκαίρι του 2027 ολοκληρώνεται).
Και όμως η ομάδα "το πήγε χαλαρά" (το θέμα). Ο λόγος της καθυστέρησης; Δεν ήταν σίγουροι για το τι τύπου σέντερ φορ ήθελαν (τύπου Λιβάι δηλαδή ή κάποιον με διαφορετικά τεχνικά χαρακτηριστικά); Δεν βρήκαν κάποιον που να τους "έκανε" είτε από αγωνιστικής, είτε από οικονομικής άποψης; Δεν γνωρίζω.
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η ΑΕΚ "μπήκε" στα προκριματικά του Conference League με έναν "καθαρόαιμο" επιθετικό, τον Λιβάι. Ως εναλλακτικές του για την κορυφή της επίθεσης λογιζόταν ο Τσούμπερ ή ακόμη και ο Άμραμπατ. Ο Λιβάι "τράβηξε" το κουπί στα τρία (από τα τέσσερα) πρώτα παιχνίδια με πέντε γκολ, μία ασίστ, κερδισμένο πέναλτι κλπ. Στο τέταρτο -στον επαναληπτικό με την Νόα- δεν αγωνίσθηκε (λόγω τραυματισμού) και η κατάληξη είναι γνωστή.
Τον Σεπτέμβριο (μετά τον Ευρωπαϊκό αποκλεισμό και ενώ το πρωτάθλημα είχε ξεκινήσει) ο "κύβος ερρίφθη" και ο Φράνζι Πιερό (Frantzdy Pierrot) ήταν ο εκλεκτός. Έδειχνε πολύ καλή περίπτωση με βάση το βιογραφικό του και για αυτό που τον ήθελε η ΑΕΚ (αναπληρωματικό του Λιβάι). Λίγες ημέρες αργότερα αποκτήθηκε και ο Μαρσιάλ (Anthony Joran Martial) και ο Πιερό θεωρήθηκε ως τρίτη επιλογή στα σέντερ φορ. Εν τέλει ο Μαρσιάλ μετατοπίσθηκε αριστερά και ο Πιερό επανήλθε ως δεύτερη επιλογή (και -υποχρεωτικά- πρώτη όταν ο Γκαρσία απουσίαζε λόγω τραυματισμού).
Ο Πιερό, με βάση τα τεχνικά και σωματικά του χαρακτηριστικά, είχε (θεωρητικά τουλάχιστον) έναν συγκεκριμένο ρόλο: να έρχεται (κυρίως) από τον πάγκο, όταν το παιχνίδι "στραβώνει" και η ΑΕΚ έχει κλείσει τον (όποιον) αντίπαλό της στην περιοχή κυνηγώντας το γκολ και να συνεισφέρει με τον όγκο του και την άνεσή του στον "αέρα" (στο σκοράρισμα και όχι μόνο), στις "μάχες" εντός περιοχής. Ή γενικότερα όταν η ΑΕΚ δίνει τέτοιου τύπου παιχνίδια όπου ο αντίπαλος κλείνεται στο δικό του τρίτο του γηπέδου.
Είχαμε γράψει και σχετικό κείμενο τότε (υπό τον τίτλο "Μήπως η ΑΕΚ «απενεργοποιεί» τον Levi García;") σχετικά με τον τρόπο παιχνιδιού της ΑΕΚ και ποιος σέντερ φορ δείχνει να ταιριάζει περισσότερο. Τον χειμώνα (όταν είχε ολοκληρωθεί η μεταγραφική περίοδος για τις Ελληνικές ομάδες) ο Λιβάι μετακόμισε στην Ρωσία και ο Πιερό (με δεδομένο ότι ήταν τραυματίας και ο Μαρσιάλ που θα μπορούσε να υπολογίζεται για την θέση) έμεινε η μόνη επιλογή στην κορυφή της επίθεσης.
Και... εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Κι αυτό γιατί έπρεπε η ομάδα να αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού της, τον τρόπο που δημιουργούσε. Άλλη η στόχευση της ομάδας όταν ο φορ θέλει την μπάλα στο χώρο και άλλη όταν ο επιθετικός σου την θέλει στα πόδια. Άλλη όταν ο σέντερ φορ παίζει με πρόσωπο προς την εστία και κινείται (γρήγορα) στον χώρο και άλλη όταν παίζει με πλάτη, δεν τρέχει (γρήγορα) στον χώρο επειδή είναι "βαρύ σκαρί" και χρειάζεται παίκτη δίπλα του για να την "σπάσει".
Ο Ματίας το έψαξε, δοκίμασε πρόσωπα και συστήματα, (δείχνει να) εγκατέλειψε το 4-3-3 (με έναν ανασταλτικό μέσο και δύο "οκταροδέκαρια") για να βρει τρόπο να είναι αποδοτική η ομάδα με τον συγκεκριμένο σέντερ φορ (για την ακρίβεια με τα τεχνικά χαρακτηριστικά του Πιερό).
Ο Αϊτινός φορ δείχνει (πλέον) να εγκλιματίστηκε πλήρως, έγινε (ενεργό) μέρος του παιχνιδιού της ΑΕΚ, αλλά η αποτελεσματικότητά του στο σκοράρισμα δεν είναι η αναμενόμενη. Έξι (6) τέρματα σε 53 τελικές προσπάθειες ο απολογισμός του σε 24 παιχνίδια (1.621 αγωνιστικά λεπτά), όλα σε επίπεδο πρωταθλήματος.
Και όμως η χρονιά του ξεκίνησε εντυπωσιακά με τρία γκολ και δύο ασίστ σε μόλις τέσσερα παιχνίδια με την πρώην ομάδα του, ένα (συν δύο ασίστ) για το πρωτάθλημα (Ligat ha'Al) και δύο στα προκριματικά του Conference League. Ήταν "on fire" (που λένε και στο χωριό μου) δηλαδή όταν ήρθε.
Το ακόμη πιο... οξύμωρο είναι ότι ο Πιερό "μετρά" (με Μακάμπι Χάιφα, ΑΕΚ και την Εθνική του) την φετινή αγωνιστική περίοδο (2024-2025) 16 τέρματα και δύο ασίστ σε 39 παιχνίδια, μόλις έξι γκολ όμως (και χωρίς ασίστ) με την ομάδα που έχει τις περισσότερες εμφανίσεις (τριάντα συμμετοχές με την ΑΕΚ σε πρωτάθλημα και κύπελλο).
Ο Πιερό προέρχεται από τρεις συνεχόμενες σεζόν με διψήφιο αριθμό τερμάτων σε επίπεδο συλλόγων:
➢ 2021-2022: 15 γκολ - 4 ασίστ
➢ 2022-2023: 14 γκολ - 4 ασίστ
➢ 2023-2024: 26 γκολ - 8 ασίστ
Γενικότερα, στην ΑΕΚ μας ήρθε με απολογισμό 43 τερμάτων και 18 ασίστ με την φανέλα της Μακάμπι Χάιφα (σε 106 παιχνίδια), 28 γκολ και έξι ασίστ σε 78 παιχνίδια με την Γκινγκάμπ (Γαλλία) και εννέα τερμάτων συν τέσσερις ασίστ ως ποδοσφαιριστής της Μουσκρόν (Βέλγιο). Δηλαδή σε πρωταθλήματα όχι κατώτερα του Ελληνικού.
Στην ΑΕΚ όμως σκοράρει ανά πέντε παιχνίδια και ανά (σχεδόν) εννέα τελικές προσπάθειες. Άγχος; Γκίνια; Ψυχολογία; Το γιατί, πρέπει να το βρούνε ο ίδιος μαζί με το τεχνικό επιτελείο. Έστω και στο φινάλε της σεζόν. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Πιερό έχει συμβόλαιο με την ΑΕΚ τόσο για την επόμενη όσο και για την μεθεπόμενη αγωνιστική περίοδο (το καλοκαίρι του 2027 ολοκληρώνεται).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου